Вошла в обычай подлость.
Вошла в обычай подлость. В мире нету
Ни честности, ни верности обету.
Талант стоит с протянутой рукою,
Выпрашивая медную монету.
От нищеты и бед ища защиту,
Ученый муж скитается по свету.
Зато невежда нынче процветает:
Его не тронь — вмиг призовет к ответу!
И если кто-то сложит стих, подобный
Звенящему ручью или рассвету, —
Будь сей поэт, как Санаи, искусен —
И черствой корки не дадут поэту.
Мне мудрость шепчет: «Удались от мира,
Замкнись в себе, стерпи обиду эту.
В своих стенаньях уподобься флейте,
В терпении и стойкости — аскету".
А мой совет: «Упал — начни сначала!»
Хафиз, последуй этому совету.
Ստորությունը դարձել է սովորություն
Ստորությունը դարձել է սովորություն։ Աշխարհում չկա
Ոչ ազնվություն, ոչ էլ հավատարմություն խոստումին։
Տաղանդը կանգնած է մեկնած ձեռքով,
Խնդրելով պղնձե կոպեկ։
Աղքատությունից և դժբախտությունից փնտրելով պաշտպանություն,
Գիտնականը թափառում է աշխարհով։
ՈՒստի անգրագետը բարգավաճում է՝
Իրեն մի դիպչի — միանգամից քեզ պատասխանատվության կկոչի։
և եթե մեկը գրի բանաստեղծություն, նման
Լուսաբացին կամ կարկաչող գետին, —
Եթե լինի նույնիսկ տաղանդավոր ինչպես Սանաին —
ԵՎ չոր հացի կտոր անգամ չեն տա պոետին։
Իմաստությունը ինձ հուշում է՝ «Հեռացիր առօրյա աշխարհից,
Քեզ մեջ փակվիր, տար այդ վիրավորանքը։
Տառապանքներներիդ ձայնը նմանացրու ֆլեյտայի ձայներին,
Համբերությունդ և կայունությունը նմանացրու ասքեթի»։
Իսկ իմ խորհուրդը՝ «Ընկար — սկսիր նորից»
Հաֆիզ, հետևիր այս խորհուրդին։
Հաֆիզ Շիրազի