Դեկտեմբեր

Փորձիր վերլուծել «Ալպիական մանուշակը» պատմվածքը

Մի ատամաձև քարե ամրոցում միակ ձաղիկը ալպիական մանուշակն է: Քարերը ամրոցում տաքանում են, բացի ամպոտ ժամանակներից: Ամրոցի տակ կա մի գյուղ: Այդ գյուղում աքլորը վաղ առավոտ աղմկում է, իսկ նրա կողքին հորանջող պառավ է:

Գյուղ եկան երկու քաղաքացի ձիավոր, երկուսն էլ ձիերից պինդ բռնված էին: Սակայն նրանց կողքին երգ մռմռող մի ձիավոր կոր, որը արագ կորավ: Առաջին ձիավորը աչքերով փնտրում էր կորցրած ճանապարհը; Իսկ երկրորդ ձիավորը հանեց իր կտավը, և սկսեց ամրոցի մարմարե սիրուն պատը նկարել: Առաջին ձիավորը հնագետ էր, երկրորդը՝ նկարիչ։

Պատմագետը ուսումնասիրում էր ամրոցը: Նկարիչը գտավ մահակ և մաքրելով այն ասեց, որ այստեղ կան գանձեր: Հնձվորը այդ լսելով գնաց կորեկի դաշտը հնձել, գանձ ճարելու համար: Նրան այդ գանձերը շատ պետկ էին, և նա ճարեց քարը, որի տակ ըստ իրեն գանձեր էին: Պատմագետ ձիավորը ոչ մի խոտ ու մանուշակ չտեսավ:

Ձիավորները մտան մի տնակ: Երեխան պատրաստում  էր սունկ, և իրանց տեսնելուց հանեց կրակից մի սունկ: Սենյակ եկավ իր ոտաբոբիկ մայրիկը: Եկրորդ ձիավորը հանեց առաջին ձիավորի պայուսակից մի կոնսերվ, և ասաց.

 - Մենք քաղցած ենք քույրիկ, դիր մի մածուն և թեյ, շաքարը մեր կողմից:

Նա վեկալեց սունկը և դրեց նրանց մոտ: Երբ նա կռացավ, ձիավորներից մեկը հիշեց իր մանկության սերը: Նա շատ նման էր այն աղջիկան, նույնիսկ մանուշակագույն աչքերն են նույնը:

 Նկարիչը հիշում էր իրենց այդ աղջիկա հետ, ծովերի մոտի արկածները: Երբ գյուղում ձիավորները կերան կոնսերվի պարունակությունը, նրանք տվեցին տուփը տղային: Տղան երջանիկ գնաց, շանը մնացորդները կերակրեց, և գնաց բակ ուրիշ երեխաներին ցույցտալ, թե ինչպիսի տուփ են նրան նվիրել:

Ֆետրե գլխարկով մարդը նկարեց կնոջ նկարը: Երբ նրանք պատրաստվում էին գնալ, երկրորդ ձիավորը գնաց հաջող անելու կնոջը: Ֆետրե գլխարկով մարդը արծաթե դրամ նվիրեց տղային: Ճամփին ֆետրե գլխարկով մարդը պոկեց մանուշակ, և դրեց տետրի այն էջում, որտեղ նկարած էր կինը:

գրավոր վերապատմիր «Ով է Բակունցի «ալպիական» կինը

Ասկսել Բակունցը մի անգամ խոստովանել է, որ «Ալպիական մանուշակը» գրված է ոչ թե Չարենցի կնոձ Արփենիկին, այն ուրիշ կնոջ համար։ ԵՎ այդ կնոջ անունն է Ժենյա Գյուզալյան։

Ժենյայի ժամանակակիցները պատմոււմ էն, որ նա․շատ բարի կին էր, երազկոտ հայացքով, հագնվում էր ճաշակով, և սիրում էր և կարդում գրականությունը։ Այդ գրական սերը գալիս էր իր ընտանիքից։

Բակունցը Ժենյային առաջին անգամ տեսավ 1926 թվականին հանրային գրադարանում։ Մեկ տարի էր, ինչ աղջիկը եկավ Թիֆլիզից Երևան, և ընդունվեց պատմագրության ֆակուլտետը։ Շուտով նրանց ծանոթությունը վերածվում է մտերմության։

Բակունցը և Ժենյան երկար էին ընկերություն անում։ Նրանք միշտ հանդիպում էին և անցկացնում ժամանամը երկու ծառերի մոտ։ Սակայն նրանց հանդիպումները շուտով դադարեցին, քանի որ Ժենյան 1927 գնում է պետերբուրգ, որ իր ուսումը այնտեղ շարունակի։

Ժենյան վերադարձավ 1931 թ․ և ընդունվեց աշխատանքի պատմության թանգարանում։ Նա սիրում էր երբ արշավախմբերը վեկալում էին նրան Զանգեզուր։ Ակսել Բակունցի խնդրանքով, նա և Ժենյան նկարվեցին Զանգեզուրում։ Այդ նկարը մինչև հիմա պահպանվել է։

Գրականություն

• ծանոթացիր «Ձմեռային ընթերցումներ» փաթեթին, ընտրիր որևէ ստեղծագործություն և կարդա
• կարդալուց հետո գրավոր ներկայացրու կարդացածդ նյութերը՝ փորձելով վերլուծել

Վիլյամ Սարոյան, «Բան ունեմ ասելու»

   Ես կարծում եմ, որ երիտասարդը շատ ճիշտ է։ Եթե ձմեռ պապը անկարող է, ուրեմն պիտի երեխաներին զգուշացնի դրա մասին։ Այլ ոչ թե նրանց սրտերը կոտրի նրանով, որ չի կարում իրենց ցանկացած նվերները տալ։ Ոստիկանը հասկացող մարդ է, որովհետև գիտակցում է այն, որ երիտասարդը ուզում է երեխաներին երջանկություն։ Իսկ այն, որ Ջոնի եղբայրը հանցագործ է, դա չի նշանակում, որ Ջոնը վատ մարդ է։ Ամեն մեկին լավ կամ վատ դարձնում  են ոչ թե հարազատները, այն նրա արարքները։

Փիրըլ Ս. Բաք «Ս. Ծնունդի օրվա առավոտյան»

Իմ կարծիքով, հոր բախտը շատ է բերել, որ նա ունի այդպիսի որդի։ Նա շատ լավ էր մտածել անակնկալը, և այն իրականացրեց կյանքում։ Նա շատ ճիշտ անակնկալ էր մտածել, նա շատ է սիրում հորը։ Այդպիսի երեխա ամեն մի ծնող կերազել։ Իսկ այն, որ նա այդ չմոռացավ, և մի նման նվեր արեց կնոջը, այդ ասում է նրա մասին, որ նա սիրող մարդ է։

Պաուլո Կոելիո «Խստաշունչ ձմեռը և ցնցոտիավոր ծերունին»

Ես կարծում եմ, որ հյուրանոցի տերը ճիշտ արեց, ջերմ ընդունելով պապիկին։ Բարի մարդը ջերմ կնդունի ամեն մեկին, սակայն հյուրանոցի տերի բախտը բերեց, որ այդ ծերունին հենց Սուրբ Նիկողոսն էր։ Համնկնությո՞ւն չէմ կարծում, դա ուղակի աստո բարիություն էր, և ամանօրյա հրաշք։

Սուրբ Ծննդյան հեքիաթ սրինգ նվագող աղջկա մասին

Ես կարծում եմ, որ այդ պատմությունը սովորեցնում է շատ ճիշտ բան։ Ամեն մարդը իր պես յուրօրինակ է, և նրանք ովքեր ընկնում են ուրիշի կարծիքի հետևից, այլևս չէն կարող լինել յուրօրինակ։ Երբ աղջիկը այդ գիտակցեց, նրա մոտ վերադարձավ իր յուրօինակությունը, և նա կարողացավ նորից սրինգ նվագել։