խաղերի հատվածները հայերեն

   Այս երեկո ես գնացել էի գաստրոնոմ, լեյտենանտ Ստեցենկոն կրակում էր օդին, իսկ երբ ես մոտեցա նա ինքնասպան եղավ։ Երկու վարկյանից գաստրոնոմի սենյակների մեկից դուրս եկավ կոնտրոլյոր և հարձակվեց իմ վրա, բայց ես իրեն սպանեցի։ Ես միացա գնդապետ Կովալսկիին և ասացի․

—     Ստեցենկոն մահացել, ցնդել էր, կրակում էր, իր կողքը հայտնվեց և ոչնչացվեց կոնտրոլյոր։

—     Վայ-վայ այս խեղճնել, լավ է գոնե սպանեցիր, հաստատ կոնտրոլյորի պատճառով էր այս ամենը։

   Ես եկա Կովալսկիյի մոտ և նա ինձ ասեց։

—     Մայոր մենք հետույքի մեջ ենք, տղաների մահանալուց հետո սա օպերացյա չի, աբսուրդ, էվակուացիա չի սպասվում, իսկ սենց կորուստներով զինվորների մեջ շուտով ոչմեկին էվակուացիայել չի լինի։ Ես ուղարկել եմ տղեքին մանկապարտեզի մոտ, բայց նրանց հետ կապը մանկական այգում կորավ։ Խնդրում եմ ճարիր տղերքին, կամ էլ գոնե այն ինչ նրանցից մնաց։

   Ես Սիդորովիչի խնդրանքով վերադառնում էի այն գետի մոտ, որտեղ տեսել եմ Լուկին և Բիզոնին, բայց երբ ես այնտեղ եկա նրանք արդեն մահացած էին։ Ես ճարեցի տարորինակ մի բան պայուսակում, որը գտնվում է տրակտորի կողքը։ Ես եկա Սիդորովիչի մոտ և պատմեցի նրան ամեն ինչ․

—     Դե ճարեցի՞ր։

—     Մենակ նրանց դիակները։

—     Ո՞նց։

—     Նրանք մահացել էին գետի մոտ։

—     Գոնե մի բան ճարեցի՞ր։

—     Ճիշտ ասաց այսպիսի տարօրինակ բան։

—     Սա կսենոմորֆիյ է։

—     Ի՞նչ է։

—     Կսենոմորֆիյ, դրանք զոնայի կենտրոնում շատ են։

—     Դու գիտես զոնայի կենտրոնի ճանապարհ՞ը։

—     Ես չե, իմ մարդիկ։

   Մենք հասել էինք Սուխարեվսկիյ, Բուրբոնին վեցրեցին որպեզ գերի։ Ես անցնում էի փորձելով չաղմկել և լսեցի, որ Բուրբոնին տարել են տանջել գլխավորի սենյակում։ Ես ճարեցի այդ սենյակը, բայց երբ ես մոտեցա, որ մտնել ինձ նկատեցին և հետևիցս գնացին։ Գլխավորի սենյակում ես կարողացա փախչել, երբ ես մտա Բուրբոնը ինձ տեսնելով ասաց․

—     Արտյոմ։

—     Ի՞նչ Արտյո․․․

   Եվ Բուրբոնը սպանեց հանցագործերի գլխավորին։ Իսկ հետո սենյակում հայտնվեց մարդ, որը ներկայացավ որպեզ Խան և ասաց, որ նա սպարտայից եկել էր ինձ ճարել, որ հասցնել գնդապետ Մելնիկին և այն, որ մենք պետք է շուտ այստեղից փախչենք։

   Ես նստած էի Դ-վեցում, մենք խոսում էինք տղերքով և հանկարծ աղմուկ։ Սևերը մեր վրա հարձակվեցին։ Նրանք ստիպեցին ինձ մտածել, որ տղերքը թշնամիներ են և ես նրանց սպանեցի։ Ես նրանց կրակում էի և ամեն մեկը մահանալուց հետո իմ աչքին հրեշից նորից մարդ էր երևում։ Երբ ես վերջինի գլխի մեջ դանակ մտցրեցի և սպանեցի, ես նայեցի իմ արնոտ ձեռքերիս և միանգամից նայեցի վերև։ Այնտեղ սևեր, որը ինձ քնացրեց, իսկ խելքի եկա ես երկու շաբաթից սպարտայի մոտ։ Գնդապետ Մելնիկը ինձ հարցրել էր թե ի՞նչ է կատարվել և ես ամեն ինչ պատմեցի։