Վրացական պոեզիա

վերլուծել դուր եկած բանաստեղծությունը

Իոսեբ Նոնեշվիլի «Օջախ, դրոշ, ճշմարտություն»

Օջախ և՛ դրոշ, և՛ ճշմարտություն՝

Չեն թարգմանվում այս բառերը մեզ մոտ.

Մանկուց են ծանոթ նրանք վրացուն,

Եվ հային նույնպես մանկուց են ծանոթ:

Իր կալն ու կրակն, իր արտն ու այգին,

Իր գերդաստանը և տունը խաղաղ

Օջախ է կոչել հնուց վրացին,

Եվ հայը նույնպես կոչել է օջախ:

Այն, որ սխրանքի պսակը վրան,

Ճեղքել է բոլոր մրրիկները գորշ,

Դրոշ է կոչել վրացին նրան,

Եվ հայը նույնպես կոչել է դրոշ:

Այն, որ փարոս է եղել հուրհրան

Եվ վառվել է մեր դարավոր ճամփին,

Ճշմարտություն է հայն ասել նրան,

Ճշմարտություն է ասել վրացին:

Երեք սրբազան բառերը այս հին

Մեր միասնության զրահն են կռել,

Եվ միասնության այդ կուռ զրահին

Ոսոխներն իրենց թրերն են փշրել:

Օջախ և՛ դրոշ, և՛ ճշմարտություն՝

Չեն թարգմանվում այս բառերը մեզ մոտ.

Մանկուց են ծանոթ նրանք վրացուն,

Եվ հային նույնպես մանկուց են ծանոթ:

   Այս բանաստեղծությունում գրողը ուզում է ցույց տալ հայերի և վրացիների նմանությունը, որպես ազգ և դա անում է՝ օջախ, դրոշ և ճշմարտություն բառերով, որոնք արտասանվում են նույն ձևի ոնց հայերենում, այնպես էլ վրացերենում։ Մեր ազգերը իսկականից նման են իրար և Իոսիբ Նոնեշվիլին ապացուցեց դա նրանով, որ խիզախ հնչող մեր շուրթերից ճշմարտություն բառը նույն ձևի խիզախ է հնչում վրացու շուրթերից։ Դրոշ բառը, որով մենք կոչում ենք այն երանգները, որոնք խորհրդանշում են մեր հայրենիքը նշանակությունները կոչում են դրոշ բառով նաև վրացիները։ Օջախ բառը, որով մենք կոչում ենք մեզ հարազատ վայրերը, մոտիկներին և հարազատներին նույնպես այդ բառով կոչում են վրացիները։