Բնութագրելով Ս․Մաշտոցի և Ս․Պարթևի գործերը՝ Լեոն գրում է․«Նրանք առաջին էին՝ որոնց հայացված եկեղեցու համար՝
գրեցին և երգեցին հայերեն երգեր։ Իրենց գործերը շարունակեցին իրենց աշակերտները, որոնք
ոսկեդարին հանձնեցին իրենց պայծառ գրերի՝ մի մեծ շարք։»
Խորենացին՝ Մաշտոցի
մասին գերեզանցել է՝ «Նր հոգու մեջ չկար՝ ստի և հանցագործության համար տեղ, այն միայն
բարի և ազնիվ մարդու, այդ իսկ պատճառով ես նրան հարգում եմ։ Նա պայծառ էր իր գործերով։»
Ըստ Կորյունի, Արևելյան Հայաստանում կատարած երկրորդ շրջագայության ժամանակ, «սկսեց
Տիրոջից իրեն շնորհվածի համեմատ նշանագրեր հորինել վրացերեն լեզվի համար»։
Արևելյան Հայաստանում՝
իր շրջագայություններից մեկում՝ նա հայտնվում է Բուն Աղվանքում, որտեղ Բենիամին եկեղեցու
օգնությամբ ստեղծեց տառերը։
Իսահակ Պարթևը Ներսես
կաթողիկոսի որդին է, Գրիգոր Լուսավորչի տոհմի վերջին ներկայացուցիչը, որը 387թ․-ին
52 տարեկանում
դառնում է հայոց հայրապետական աթոռի գահակալը։ Պարթևը ունի՝ երաժշտական, լեզվագիտական և հռետորական կրթություն, և այդ՝ կրթության
շնորհիվ՝ մեծ նպաստ է բերել՝ հայոց մշակույթին։ Մեսրոպ Մաշտոցի հետ դարձան՝ հայ դպրության
և եկեղեցական մատենագրության հւմնադիրներ։
Комментариев нет:
Отправить комментарий