Նոյեմբեր

Հարցեր և առաջադրանքներ

• «Բոլոր մեծահասակները առաջ երեխա են եղել, միայն թե նրանցից քչերն են այդ բանը հիշում»: Համաձա՞յն ես Էքզյուպերիի այս մտքի հետ, պատասխանդ հիմնավորիր:

Ես համաձայն չեմ, որով հետև ամեն մեծը կախված իրադրությունից հիշում է իր մանկությունից մի հատված, կամ հետաքրքիր պատմություն: Սովորաբար երբ այդ պահին կողքում մարդ կա այն իրան պատմում է: Օրինակ հիշում ես…

Կամ էլ եթե կողքինը այդ դեպքը չիգիտի կամ նույնիսկ ծնված այդ վախտ չի եղել, իրան պատմում է. Գիտեյր որ…

• Ինչ եք կարծում՝ ինչո՞ւ են մեծահասակները երեխաներին չափում սեփական տարիների չափանիշով:

Որով հետև ամեն մարդ ամեն տարիքում, բոլոր մարդկանց նայում է այնպես, ինչպես բոլորը նրա տարիքին են: Այդ պատճառով 60 տարեկանը բոլորի հետ խոսում է խելացի ձևով, 30 տարեկանը բոլորի հետ միքիչ ներվայնացած, իսկ 5 տարեկանը բոլորի հետ բարի:

• «Քո փոքրիկ սիրտը նույնքան մեծ է, որքան արշալույսը հեռավոր բլուրների վրա»: Ինչպե՞ս ես հասկանում այս նախադասությունը:

Ես հասկանում եմ, որ դա նշանակում է, որ իրա սիրտը շատ մեխ է: Քանի որ արևը մեր մոլորակից շատ հեռու է, հետևաբար արշալույսը բլուրներից շատ հեռու է:

1.      Մխիթար Սեբաստացու գրական ժառանգությունը (նախագիծ)

• ծանոթացեք մեկնարկային մեդիափաթեթին, ընտրեք մեկ նյութ, կարդացեք, գրավոր վերապատմեք 5-7 նախադասությամբ, կարդացածը բանավոր ներկայացրեք դասարանում: Կարող եք նաև ռադիոնյութ պատրաստել:

Փետրվարի 7-ին ծնվել է Մխիթարյան միաբանության հիմնադիր, հայագետ Մխիթար Սեբաստացին: Նա նպատակադրվել էր կրթել: Մխիթար Սեբաստացուց հետո նրա արժանի հետևորդները` Գ. Ավետիքյանը,  Մ. Ավգերյանը, Մ. Ջախջախյանը, Ղ. Ալիշանը, Մ. Չամչյանը և էլի շատ ուրիշներ հավատարիմ են մնացել նախանշված սկզբունքին: Ինձ միշտ ապշեցրել է Մխիթար Սեբաստացու գիտական անգերազանցելի Միտքը, նրա մարդկային բարձրագույն որակները: Խորհրդանշական է, որ Մխիթար Սեբաստացին դասասենյակ էր մտնում մի ձեռքին Աստվածաշունչ, մյուսում Հայկազյան բառարան, աշակերտներին ասելով՝ «դուք այս երկու թևերով պիտի թևածեք»:Խորին խոնարհումս և մեծագույն պատկառանքս, Մխիթար Սեբաստացի:

• կարդացեք Աշոտ Բլեյանի «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր. ինչպես սկսվեց ամեն ինչ» հարցազրույցը
• ծանոթացեք, ուսումնասիրեք, գրավոր եզրակացություն-հետևություն արեք:

Ես կարծում եմ, որ Բլեյանը շատ հետաքրքիր և աշխատասիրական աշխատանքներ արեց, որ բացի «Մշիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրը:  Բլեյանը կոչեց «Մշիթար Սեբաստացի», որովհետև համարում էր, որ մենք պիտի սովորենք, խիզախենք և պայքարենք՝ ինչպես նաև Մխիթար Սեբաստացին: Բլեյանը անում էր ամեն ինչ, որ դպրոցում լիներ հաճելի սովորել և սովորեցնել: Այս 23 տարին դպրոցը միայն զարգանում էր: Բլեյանը միշտ առնում էր դպրոցի համար ամենա նոր տեխնիկան, իսկ երբ ինտերնետը դառավ գլոբալ բան, նա ստեղծեց mskh.am-ը, որ ուսումը լինի մակսիմալ հարմար:  Վերջում ուզում եմ ասել, որ Բլեյանը ինչ անում է, մեր աշակերտների ուսման համար է անում:

• Մխիթարյան Միաբանության կայքի ձախ անկյունում տեսանելի է 4 տառ՝  Ո. Կ. Վ. Ա.: Փորձիր պարզել՝ ո՞ր բառերի սկզբնատառերն են, և ի՞նչ է ներկայացնում պատկերվածը:

Որդեգիր Կուսին Վարդապետ Ապաշխարութեան

Խաչի չորս անկյուններում կան չորս առարկաներ, որոնք խորհրդանշում են վանականի հոգևոր ճամփորդությունը և բնորոշ են առաքյալի կյանքին` կրակ, զանգ, վարդապետի գավազան և բաց գիրք:

Իրական Մխիթարյան միաբանը իր սրտում միշտ վառ է պահում աստվածային սիրո կրակը և, երբ պահանջվում է հնազանդվել, իրականացնում է իր առաքելությունը՝ քարոզելով Հիսուսի ավետարանը:

• համառոտ նկարագրիր (7-10 նախադասությամբ) կատարածդ աշխատանքը:

Ակսել Բակունցի մասին կարդացածը գրավոր վերապատմել

Գուրգեն Մահարու հուշերից

Հունիսի 13-ին ծնվել է Բակունցը, մեր Ակսել Բակունցը: 

Ակսել Բակունցը և Եղիշե Չարենցը մոտիկ ընկերներ էին: Իրանց ընկերությունը տևում էր տաս տասնմեկ տարի: Ակսել Բակունցը ավելի ռոմանտիկ գրող էր, իսկ Եղիշե Չարենցը ավելի հումորային: Չնայաց իրենց քիչ նմանությունների, նրանք մնում էին ընկերներ: Նրանց հանգիստ չէր տալիս Երևանի ապագայի հարցը: Նրանք սիրում էին նայել աշխարհը Տերյանի աչքերով, և իրենց աշխատանքը ապագա սերունդների համար ուզում էին թողնել: Մի խոսքով նրանք եղել են շատ մոտիկ ընկերներ:

Փորձիր վերլուծել «Ալպիական մանուշակը» պատմվածքը

Մի ատամաձև քարե ամրոցում միակ ձաղիկը ալպիական մանուշակն է: Քարերը ամրոցում տաքանում են, բացի ամպոտ ժամանակներից: Ամրոցի տակ կա մի գյուղ: Այդ գյուղում աքլորը վաղ առավոտ աղմկում է, իսկ նրա կողքին հորանջող պառավ է:

Գյուղ եկան երկու քաղաքացի ձիավոր, երկուսն էլ ձիերից պինդ բռնված էին: Սակայն նրանց կողքին երգ մռմռող մի ձիավոր կոր, որը արագ կորավ: Առաջին ձիավորը աչքերով փնտրում էր կորցրած ճանապարհը; Իսկ երկրորդ ձիավորը հանեց իր կտավը, և սկսեց ամրոցի մարմարե սիրուն պատը նկարել: Առաջին ձիավորը հնագետ էր, երկրորդը՝ նկարիչ։

Պատմագետը ուսումնասիրում էր ամրոցը: Նկարիչը գտավ մահակ և մաքրելով այն ասեց, որ այստեղ կան գանձեր: Հնձվորը այդ լսելով գնաց կորեկի դաշտը հնձել, գանձ ճարելու համար: Նրան այդ գանձերը շատ պետկ էին, և նա ճարեց քարը, որի տակ ըստ իրեն գանձեր էին: Պատմագետ ձիավորը ոչ մի խոտ ու մանուշակ չտեսավ:

Ձիավորները մտան մի տնակ: Երեխան պատրաստում  էր սունկ, և իրանց տեսնելուց հանեց կրակից մի սունկ: Սենյակ եկավ իր ոտաբոբիկ մայրիկը: Եկրորդ ձիավորը հանեց առաջին ձիավորի պայուսակից մի կոնսերվ, և ասաց.

 - Մենք քաղցած ենք քույրիկ, դիր մի մածուն և թեյ, շաքարը մեր կողմից:

Նա վեկալեց սունկը և դրեց նրանց մոտ: Երբ նա կռացավ, ձիավորներից մեկը հիշեց իր մանկության սերը: Նա շատ նման էր այն աղջիկան, նույնիսկ մանուշակագույն աչքերն են նույնը:

 Նկարիչը հիշում էր իրենց այդ աղջիկա հետ, ծովերի մոտի արկածները: Երբ գյուղում ձիավորները կերան կոնսերվի պարունակությունը, նրանք տվեցին տուփը տղային: Տղան երջանիկ գնաց, շանը մնացորդները կերակրեց, և գնաց բակ ուրիշ երեխաներին ցույցտալ, թե ինչպիսի տուփ են նրան նվիրել:

Ֆետրե գլխարկով մարդը նկարեց կնոջ նկարը: Երբ նրանք պատրաստվում էին գնալ, երկրորդ ձիավորը գնաց հաջող անելու կնոջը: Ֆետրե գլխարկով մարդը արծաթե դրամ նվիրեց տղային: Ճամփին ֆետրե գլխարկով մարդը պոկեց մանուշակ, և դրեց տետրի այն էջում, որտեղ նկարած էր կինը:

գրավոր վերապատմիր «Ով է Բակունցի «ալպիական» կինը

Ասկսել Բակունցը մի անգամ խոստովանել է, որ «Ալպիական մանուշակը» գրված է ոչ թե Չարենցի կնոձ Արփենիկին, այն ուրիշ կնոջ համար։ ԵՎ այդ կնոջ անունն է Ժենյա Գյուզալյան։

Ժենյայի ժամանակակիցները պատմոււմ էն, որ նա․շատ բարի կին էր, երազկոտ հայացքով, հագնվում էր ճաշակով, և սիրում էր և կարդում գրականությունը։ Այդ գրական սերը գալիս էր իր ընտանիքից։

Բակունցը Ժենյային առաջին անգամ տեսավ 1926 թվականին հանրային գրադարանում։ Մեկ տարի էր, ինչ աղջիկը եկավ Թիֆլիզից Երևան, և ընդունվեց պատմագրության ֆակուլտետը։ Շուտով նրանց ծանոթությունը վերածվում է մտերմության։

Բակունցը և Ժենյան երկար էին ընկերություն անում։ Նրանք միշտ հանդիպում էին և անցկացնում ժամանամը երկու ծառերի մոտ։ Սակայն նրանց հանդիպումները շուտով դադարեցին, քանի որ Ժենյան 1927 գնում է պետերբուրգ, որ իր ուսումը այնտեղ շարունակի։

Ժենյան վերադարձավ 1931 թ․ և ընդունվեց աշխատանքի պատմության թանգարանում։ Նա սիրում էր երբ արշավախմբերը վեկալում էին նրան Զանգեզուր։ Ակսել Բակունցի խնդրանքով, նա և Ժենյան նկարվեցին Զանգեզուրում։ Այդ նկարը մինչև հիմա պահպանվել է։