Հաֆիզ Շիրազի բանաստեղծությունների թարգմանություն

Вошла в обычай подлость.

Вошла в обычай подлость. В мире нету

Ни честности, ни верности обету.

Талант стоит с протянутой рукою,

Выпрашивая медную монету.

От нищеты и бед ища защиту,

Ученый муж скитается по свету.

Зато невежда нынче процветает:

Его не тронь — вмиг призовет к ответу!

И если кто-то сложит стих, подобный

Звенящему ручью или рассвету, —

Будь сей поэт, как Санаи, искусен —

И черствой корки не дадут поэту.

Мне мудрость шепчет: «Удались от мира,

Замкнись в себе, стерпи обиду эту.

В своих стенаньях уподобься флейте,

В терпении и стойкости — аскету".

А мой совет: «Упал — начни сначала!»

Хафиз, последуй этому совету.

Ստորությունը դարձել է սովորություն

Ստորությունը դարձել է սովորություն։ Աշխարհում չկա

Ոչ ազնվություն, ոչ էլ հավատարմություն խոստումին։

Տաղանդը կանգնած է մեկնած ձեռքով,

Խնդրելով պղնձե կոպեկ։

Աղքատությունից և դժբախտությունից փնտրելով պաշտպանություն,

Գիտնականը թափառում է աշխարհով։

ՈՒստի անգրագետը բարգավաճում է՝

Իրեն մի դիպչի — միանգամից քեզ պատասխանատվության կկոչի։

և եթե մեկը գրի բանաստեղծություն, նման

Լուսաբացին կամ կարկաչող գետին, —

Եթե լինի նույնիսկ տաղանդավոր ինչպես Սանաին —

ԵՎ չոր հացի կտոր անգամ չեն տա պոետին։

Իմաստությունը ինձ հուշում է՝ «Հեռացիր առօրյա աշխարհից,

Քեզ մեջ փակվիր, տար այդ վիրավորանքը։

Տառապանքներներիդ ձայնը նմանացրու ֆլեյտայի ձայներին,

Համբերությունդ և կայունությունը նմանացրու ասքեթի»։

Իսկ իմ խորհուրդը՝ «Ընկար — սկսիր նորից»

Հաֆիզ, հետևիր այս խորհուրդին։

Հաֆիզ Շիրազի

Хмельная, опьяненная, луной озарена...

Хмельная, опьяненная, луной озарена,
В шелках полурасстегнутых и с чашею вина

(Лихой задор в глазах ее, тоска в изгибе губ),
Хохочущая, шумная, пришла ко мне она.

Пришла и села, милая, у ложа моего:
«Ты спишь, о мой возлюбленный? Взгляни-ка: я пьяна!»

Да будет век отвергнутым самой любовью тот,
Кто этот кубок пенистый не осушит до дна.

Поди же прочь, о трезвенник, вина не отбирай!
Ведь господом иная нам отрада не дана.

Все то, что в кубки легкие судьбою налито,
Мы выпили до капельки, до призрачного сна!

Нектар ли то божественный? Простой ли ручеек,
В котором безысходная тоска разведена?

Об этом ты не спрашивай, о мудрый мой Хафиз:
Вино да косы женские — вот мира глубина.

Գինովցած, հարբած, լուսնով լուսավորված․․․

Գինովցած, հարբած, լուսնով լուսավորված,

Կիսաբաց մետաքսնե հագուստով և գինու մի բաժակով

(Հուզիչ խանդավառությունը աչքերում, թախիծը շրթունքներին)

Զվարտ, աղմկող, եկավ նա ինձ մոտ։

Եկավ և նստեց, մահճակալիս մոտ․

«Դու քն՞ած ես սիրելիս։ Նայիր այստեղ՝ ես գինուց հարբաց եմ։»

Թող լինի ամբողջ մի դար մերժված սիրո կողմից,

Այն ով այս փրփրոտ գինու գավաթը չմպեծ ամբողջությամբ։

Հեռացիր, սթափ էակ, գինին ինձանից չխլես։

Քանի որ ասսցու կողմից ուրիշ ուրախություն մեզ չի տրված։

Այն ամենը, ինչ լցված ճակատագրով գավաթներում,

Մենք խմեցինք մինչև վերջին վերջին կաթիլ, մինչև խորը երազ։

Արդյ՞ոք աստծո տրված նեկտար է այն, թ՞ե սովորական գետակ

Որի մեջ թախիծն է խառնած։

Դրա մասին մի հարցրու, իմ իմաստուն Հաֆիզ՝

Գինին թե ծյուսը ծամերի — աշխարհի իմաստն է դա։

Հաֆիզ Շիրազի