«Ապշած եմ՝ թե ոնց մարդիկ հեշտ խոսում են ցեղասպանության մասին։
Այդ բառը լսելով մարմինս դողում է, ուր մնաց գրելը։»- ասում է Ապրիլի 24-ի դեպքի մասին
Հովհանես Թումանյանը։
« Այդ օրը ես փորձում եմ խուսափել հեռուստացույց նայելը։ Իմ
աչքերի մոտ անկախ իմ ուզածից՝ հեռուստացույցում, ֆեյզբուքում և ուրիշ աղբյուրներում։
Այդ օրը մենք միանում ենք և գնում ենք ծաղիկներ թողելու, բայց այն ցավը, որը այն ժամանակ
կար՝ դառնում է ավելի և ավելի թույլ։ Բայց մեկ է այդ ցավը փշեցնում է հոգին։»- գրում
է ուսուցիչը։
« Մի օր ես թանգարանում հանդիպեսի անծանոթ նկար, միքիչ ուսումնասիրելուց
հետո՝ իմացա, որ դա Արտավազդ Թումանյանն է՝ Հովհանեսի որդի։ Ուսումնասիրելուց հետո
իմացա հետևյալը՝ Նա Վանի պարետն էր եղել։ Նա կառուցել էր Վանի ծանր ապրող մարդկանց
համար՝ հիվանդանոցներ, կացարաններ և ապահովեց մարդկան սննունդով։ Գրում է իր քրոջ Նվարդին
1916 թվականի նամակ՝ որ այնտեղ այնքան սիրուն է, որ նույնիսկ անուն տալուց սիրտն է
հալվում։»- գրում է ուսուցիչը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий