Բարեկենդան տոնը բառացի առաջացել է բարի և կենդանություն բառերից,
բարեկենդանը առիթավորում էր գարնան սկիզբը, մինչ երկու-երեք օր տոնի՝ բոլոր մարդիկ
գործ չէին անում՝ այն զվարճանում էին։ Բացի քեֆերից՝ այդ օրը բոլորը ազատ էին, տխուր
երգերով հիշում էին տառապողներին, այդ օրը մարդիկ մնչև 7 շաբատանոց պասը ուտում և խմում
էին ամեն ինչ, իսկ վերջում ձու էին ուտում, որ զատիկին նորից ձու ուտեն։
Բարեկենդանը անում են այնպես, որ այն հիշեցնի Ադամի և Եվայի
դրախտային կյանքի մասին։ Բարեկենդանից հետո սկսում է Մեծ պահքի քառասունօրյան, որը
ավարտվում է քառասունութ օրից՝ մինչև Սուրբ Հարության զատիկի։ Պահքին չի կարելի ուտել
միս, հայհոյել, շատ խոսալ և ստել, պահքի քառասունօրյան՝ պայմանավորված է նրան, որ Քրիստոսը
անապատում 40 օր աղոթել է՝ առանց ուտելու և խոսալու։ Բարեկենդանի նախորդ շաբաթորվա
երեկոյան՝ եկեցին չի կարա ամուսնացնել, և մատաղ անել՝ բայց կարա անցկացնի նրանդրեքներ,
և մկրտություններ։
Երբ բարեկենդանը ավառտվում էր, մեծերը հոգնած գալիս էին տուն, իսկ երեխեքը թմբուկ
նվագելով և աղմկելով։ Տղաները հագնում էին աղջիկների շորերը, իսկ փոքրերը մեծերի։ Կերպարանափոխված
և դիմակավորված ծեսերին՝ մեծ սիրով մասնակցում էին՝ համ մեծերը, համ երեխաները։ Երեխեքը
խաղում էին որևէ սրամիտ սյուժե։ Երեխեքը սիրում էին ընկուզեխաղը․Նրանք պիտի առանց նշված
գիծը անցնելով ընկույզը քցեյն փոսերից մեկում։
Комментариев нет:
Отправить комментарий